Powody stosowania terapii hormonem wzrostu w PWS

Wielu autorów wskazuje na niedobór wydzielania hormonu wzrostu (GH) u pacjentów z PWS po podaniu testów stymulujących jego wydzielanie. Znane są wyniki ponad 15 programów badawczych w tym zakresie, którymi objęto 300 dzieci z PWS. W zależności od zastosowanego testu u 40-100% pacjentów stwierdzono niedobór GH. [Carrel at al.1999, Costeff et al. 1990, Eiholzer et al. 1998a, Fesseler & Bierich 1983, Grugni et al. 1998, Grosso et al. 1998].

U zdrowych dzieci z otyłością prostą również stwierdza się obniżony poziom GH podczas testów stymulujących jego sekrecję. Szczegółowe porównanie obu przypadków wskazuje jednak na zasadnicze różnice kliniczne w obrazie obu populacji. Wynika z nich jednoznacznie, że w przypadku PWS niedobór GH nie pojawia się jako następstwo otyłości.

Po pierwsze, większość dzieci z otyłością prostą, przeciwnie niż dzieci z PWS, osiąga wzrost wyższy od oczekiwanego dla danego wieku, a nadmiarowi tkanki tłuszczowej towarzyszy jednoczesny wzrost bezwzględnej beztłuszczowej masy ciała oraz zaawansowany wiek kostny [Vanderschueren-Lodeweycks 1993, Vignolo et al. 1988]. W przypadku PWS wzrost otyłości skorelowany jest z postępującym ubytkiem masy mięśniowej, znacząco spowolnionym wzrastaniem, skróconą sylwetką, niedostatecznym stopniem zmineralizowania kości, i, częstokroć, obniżonym wiekiem kostnym [Holm et al. 1993, Wollmann et al. 1998].

Po drugie, w przypadku dzieci zdrowych z otyłością prostą, wydzielanie GH w odpowiedzi na stymulację GHRH jest wzmocnione jednoczesnym podaniem inhibitora cholinesterazy takich jak pyridostymina [Beccaria et al. 1996, Grugni et al. 1998]. Zależność taka nie występuje u znakomitej większości pacjentów z PWS, u których po jednoczesnym podaniu obu substancji nadal stwierdza się obniżoną odpowiedź GH, co sugeruje rzeczywisty deficyt GH [Beccaria et al.1996].

Po trzecie, tak u dzieci z niedoborem GH, jak i u niemalże wszystkich dzieci z PWS, obniżony jest poziom IGF-I w surowicy krwi. U zdrowych, otyłych dzieci poziom ten znajduje się w granicach normy, lub też jest nieznacznie podwyższony. Co więcej, badania wykazały, iż w przypadku tej ostatniej populacji poziom IGF-I jest skorelowany z BMI [Park et al. 1999, Bideci et al. 1997]. Podobnego związku brak w przypadku dzieci z PWS, u których niski poziom IGF-I oraz GH nie ogranicza się do drastycznie otyłych, lecz można go stwierdzić u pacjentów z normalną wagą [Corrias et al. 2000].

Wreszcie, u dzieci z PWS, i to zarówno cierpiących na niedowagę jak i tych z nadwagą, stwierdzono niski poziom insuliny, co znów przywodzi na myśl klasyczną postać niedoboru hormonu wzrostu. [Salomon et al. 1994, Eiholzer 2001].

Podsumowując, wyniki badań wskazują jednoznacznie, iż niedobór hormonu wzrostu jest cechą populacyjną PWS, choć poszczególni pacjenci mogą go wykazywać w różnym stopniu. Poświadczona licznymi publikacjami pozytywna odpowiedź na GHT u pacjentów z PWS przyczyniła się do zrewidowania wcześniejszych kryteriów kwalifikujących do rozpoczęcia tejże terapii. W świetle powyższych badań uznaje się, że stosowanie kryteriów biochemicznych w przypadku PWS nie jest konieczne. Obecnie, w przypadku PWS, za podstawę przyjmuje się parametry auksologiczne. [Rosenfeld et al. 1995, Eiholzer 2001]